“Je kunt me wel een stukje duwen”, riep ze, terwijl ze tegen de koude herfstwind in probeerde om zich in haar rolstoel voort te bewegen. Het was Mientje Scheepens die me had gezien en dankbaar gebruik maakte van mijn hulp. “Nu kan ik wel alleen verder” zei ze, toen ik haar het klooster had binnengereden.
Zo’n vertrouwd beeld op de wegen rond het klooster: Mien die een beetje nieuwsgierig om zich heen kijkend en groetend, op weg is naar de dagrecreatie, of naar ‘Werk aan de winkel’, of naar het PMD-gebouw of weer naar haar thuis aan de Pimpelmeesstraat.
Bovenstaande zinnen staan in Miens levensverhaal dat ik in 2024 heb geschreven.
Op 29 juli jl. stuurde haar broer Gerard mij een e-mail met het bericht dat Mien ernstig ziek was. Een dag later ben ik nog bij haar geweest, in de vertrouwde omgeving van haar thuis. Haar bed stond in de huiskamer zodat de zorgmedewerkers en haar medebewoners zoveel mogelijk bij haar konden zijn. Ik hield haar hand vast en ze wees me op een vaas met mooie bloemen die ze van neven en nichten had gekregen.
De volgende dag kwam Gerard mij vertellen dat zijn zus die middag rustig was ingeslapen.
Op woensdag 6 augustus hebben we tijdens een dienst in de kapel afscheid van Mien genomen. Het was de zeventiende keer dit jaar dat er een uitvaartdienst plaatsvond voor een overleden cliënt van Kempenhaeghe (meestal een bewoner van Kloostervelden). Ik ben daar, voor zover de diensten in de kapel plaatsvonden, steeds bij aanwezig geweest omdat ik koster ben. En iedere keer weer viel me op hoeveel impact deze overlijdens hebben op medewerkers van Kempenhaeghe. Zij zijn de professionals die elke dag de bewoners verzorgen, begeleiden en ze zo goed mogelijk helpen om met hun beperkingen te kunnen leven. Daardoor is er wederzijds vaak een hechte band. De medewerkers kennen als geen ander, de kwetsbaarheid van de bewoners, hun beperkingen, hun goede en slechte dagen. Maar ook, zo zeggen de medewerkers zelf, leren ze elke dag weer van de bewoners: van hun eenvoud en authenticiteit, want ze zullen zich nooit anders voordoen als wie ze in de kern zijn. Sommige medewerkers hebben dit jaar dus al afscheid moeten nemen van verschillende bewoners die ze van zeer nabij kenden. Het ene afscheid is nog niet verwerkt of het volgende dient zich aan. Dat moet een zware opgave zijn. Ik ben blij als ik af en toe een luisterend oor kan bieden en ik hoop - want dat verdienen ze - dat ze op vele luisterende oren mogen rekenen.
Het leven van Mien Scheepens behoort definitief tot de geschiedenis. Haar levensverhaal zal op deze website vanaf 1 oktober worden gepubliceerd als ‘verhaal van het kwartaal’.
Frits
